Zawsze

W Malfoy Manor rozległ się krzyk. Bellatrix bawiła się Hermioną jak marionetką. Ostry ból przeszył dziewczynę. Jeszcze nigdy tak nie cierpiała. Nie zauważyła jak do dużego, mrocznego pomieszczenia weszła ciemna postać. Łzy napełniły jej oczy i zasłoniły wszystko gęstą mgłą.

Starsza czarownica pochyliła się nad nią, ciemny, poskręcany lok opadł na jej twarz. Roześmiała się i przesunęła długim, smukłym palcem po jej policzku. Pogłębiła zadrapanie, które piekło.

-No, i co mała księżniczko? Masz już dość?- w oczach Belli błyszczało szaleństwo.

Hermiona zamknęła oczy. Głowa za bardzo ją bolała, nie mogła myśleć. Bellatrix wstała i rozchwianym krokiem podeszła do postaci, która weszła w trakcie tortur.

-Severusie, może weź ją do siebie.- położyła mu rękę na ramieniu. Strząsnął ją z obrzydzeniem.-Będziesz miał zabawę.

Wziął Hermionę za rękę i podciągnął brutalnie do góry. Naprawdę nie chciał jej sprawiać takiego bólu, ale musiał zachować pozory. Mnóstwo śmierciożerców przewalało się korytarzami. Doszedł do odległej, dużej komnaty.

Zamknął drzwi i założył na cały pokój kilka zaklęć obronnych. Dopiero wtedy odwrócił się do dziewczyny. Cała drżała, a w jej pięknych, cynamonowych oczach czaił się wyłącznie strach. Dopiero, gdy na jego twarzy pojawiła się znajoma troska i miłość, przerażenie częściowo zniknęło.

-Hermiono…- przytulił ją ostrożnie.-Nie mogłem jej powstrzymać, bo wszystko by się wydało.

-N… Nie wa-żne.- z trudem wypowiadała słowa.-K… Ko-ch…

-Ja też cię kocham, Krzywołapku, chodź.

Wziął ją na ręce i położył na łóżku. Złożył delikatny pocałunek na jej czole. Jęknęła. Cała była obolała i chciała tylko zasnąć, w jego ramionach. Ale teraz, kiedy odrobinę odpoczęła na usta nasuwało jej się tyle pytań. Severus przytulił ją, zrobiło jej się cieplej. Czułą się bezpiecznie.

-Severusie, co… Teraz będzie? Jeżeli Bellatrix nie zabije mnie na torturach, to zrobi to Czarny Pan jednym machnięciem różdżki.- załkała cicho.

-Ochronię cię, nawet jeżeli miałbym zginąć, zawsze będę cię chronić.- poczuła jego usta na swoim obolałym policzku.

Wyrwało jej się ciche westchnienie, które zabolało.

-Zawsze, bez zastanowienia oddam za ciebie życie.

-Ale nie chcę, żebyś umierał przeze mnie. Jeśli już, to zginiemy razem.

-Razem.- przyznał, a po jego policzku potoczyła się łza.-Zawsze.

-Zawsze.