Imperio

Imperio

Dobiegł do niej i podniósł z ziemi.

Na jej twarzy pojawił się uśmiech, tak piękny, tak pełen miłości.

Zamiast przytulić ją i powiedzieć ceremonialnie: „Wszystko będzie dobrze”,

On zacisnął ręce na jej gładkiej jak jedwab szyi.

I nie potrafił przestać.

Czekoladowe oczy jeszcze wczoraj sprawiały, że się uśmiechał,

Loki omiatały jego twarz, łaskocząc go,

Delikatne usta składały pocałunki na jego skórze.

Ściskał coraz mocniej.

I nie potrafił przestać.

Łzy lały się strumieniami z jej cudnych policzków,

Patrzył na nią bez wyrazu.

Dusiła się.

A on nie potrafił przestać.

Ktoś krzyknął, nie zauważył w tej burzy.

Ktoś go odepchnął i jakby wyszeptał: „Powierzyłem ci ją”.

Ktoś wycelował w niego i rzucił zaklęciem.

Zdołał odzyskać kontrolę,

Zdołał powiedzieć: „Kochałem…”

A potem była tylko wredna ciemność, z którą stykał się codziennie.

Ciemność, która pochłonęła go jak żarłoczny stwór i już nie oddała.

A ona płakała.

________________________________________________________________

Ale badziewie. Nieważne. Po prostu mi się nie udało, jestem specjalistką pisania opowiadań, w wierszach się nie specjalizuję :/