Dumbledore znowu winny

Dla Panny Snape

Po pokoju wspólnym Gryfonów rozeszło się melancholijne westchnienie. Na podłodze igrały plamki nasyconego mocno popołudniowego słońca, wlewającego się do pomieszczenia przez wysokie okna wieży. W kominku tlił się ogień, właściwie nie wiadomo po co – w końcu dzień był ciepły i letni, niemal upalny. Być może skrzaty rozpaliły ogień tylko, dlatego że tworzył niesamowicie przytulną aurę. Taki był pokój wspólny Gryfonów, po prostu przytulny. Przekraczając jego próg, przeciskając się przez dziurę za portretem Grubej Damy po kłótni z samą Damą wyczuwało się niemalże namacalne bezpieczeństwo, ciepło ognia i krwistą odwagę.

Nie wszyscy Gryfoni jednak są odważni, stereotypy to rzecz straszna, nawet jeśli pozostają wyznacznikami społeczności.

Światło zachodzącego słońca padało na rozczochraną głowę Hermiony. Kobieta wydawała się strapiona, coś przytłaczało ją. Pochylała się nad dużym kufrem, którego zawartością były głównie książki. Zapach starych woluminów, rozpadających się i zapewne bardzo pouczających unosił się w powietrzu. Drobinki kurzu tańczyły w słońcu, igrając ze światłem.

Hermiona westchnęła po raz drugi, niezgrabnie założyła włosy za uszy, co okazało się bezcelowe i opadła na pobliski fotel. Mebel miał swoje lata, a wraz z każdym ruchem kobiety skrzypiał niemiłosiernie, sprężyny wydawały się krzyczeć. To wcale nie pomagało strapionej Gryfonce. Nie wstając z fotela włożyła jeszcze jedną książkę do kufra. Potem zapatrzyła się w jakiś jeden punkt w pokoju.

Kiedy ocknęła się z zadumy słońce ledwo słabą strużką światła wlewało się do pomieszczenia. Wstała i rozejrzała się po pokoju, zdawała się łykać każdy widok, pochłaniać każdy kształt mebla, wyszczerbioną półkę, tablicę ogłoszeń, stare numery Proroka Codziennego rozłożone niedbale na stoliku. Następnie zamknęła oczy i wciągnęła mocno powietrze przez nos. Starała się zapamiętać również zapach pokoju wspólnego, ale był ulotny. Mimo to miała nadzieję, że będzie w stanie go sobie przypomnieć.

Usłyszała donośne, szybkie kroki.

-Ile jeszcze zamierzasz tu siedzieć?!

Do pokoju wspólnego z trudem przeciskając się przez dziurę w ścianie wpadł oburzony Severus Snape. Czarne szaty powiewały za nim jak skrzydła kruka. Wielki Mistrz Eliksirów lubił spektakularne wejścia na równi z cichym kryciem się w cieniu. Zlustrował wzrokiem młodą kobietę. Patrzyła mu odważnie w oczy, ale cała była jakaś taka dziwna, smutna, przygnębiona. Przez to Snape czuł się niezmiernie niezręcznie. Zaniechał krzyku i odetchnął głęboko. Rozejrzał się dokładnie jakby bał się, że ktoś go zobaczy i rozłożył ramiona w geście zaproszenia. Hermiona uśmiechnęła się niepewnie.

-Może jeszcze każesz mi do siebie podejść?

Nietoperz choć wydawał się być rozwścieczonym tak naprawdę nie był nawet zdenerwowany. Na pewno nie na nią.

Gryfonka pokręciła głową i podeszła wolno do Snape’a. Nieśmiało przytuliła się do niego i z radością ułożyła głowę w wgłębieniu jego szyi. Trwali tak spokojnie przez chwilę, póki Hermiona ze zmarszczonym, piegowatym nosem nie odsunęła się do Nietoperza. Wtulając się w niego poczuła kwaśny, intensywny zapach, trudny do zidentyfikowania, trudny do opisania. Zapach zimny, ale przyciągający.

-Znowu paliłeś?

Jedna brew Severusa drgnęła niespokojnie. Wzruszył ramionami lekceważąco.

-Czarodziej z mugolskimi nałogami, co za świat.- westchnęła ciężko.

Zapadła cisza. Niekoniecznie niezręczna. Hermiona lustrowała surowym wzrokiem Snape’a, ten zaś nawet nie zwracał na nią uwagi, jedynie z wysoko uniesioną głową wpatrywał się w coś za oknem. Arogancki Nietoperz.

Hermiona nie lubiła, kiedy palił, a ostatnio palił dużo. Nigdy jakoś nie zastanawiała się nad tym czy czarodziej może popaść w nałóg w gruncie rzeczy jednak mugolski. Przeszkadzał jej zapach papierosów, żółte plamy na palcach Snape’a, przejmowała się jego zdrowiem. Miała tylko nadzieję, że jako odpowiedzialny, dorosły czarodziej nie złapie raka płuc. Chwila. Snape i odpowiedzialny. Zapomnijmy. Po prostu dorosły, nic więcej.

Severus westchnął.

-Zamierzasz długo tak jeszcze udawać Bazyliszka?

-Zawsze.

-Żądam rozwodu.

Hermiona uśmiechnęła się wrednie. Chyba powoli zaczynała przejmować jego nawyki. Robiła się zgryźliwa, nadgorliwa i cyniczna. Severus ledwo znosił Hermionę Gryfonkę. Nie miał pojęcia co zrobi z Hermioną Ślizgonką.

-Długo zamierzamy tu siedzieć?- zapytał spokojnie Nietoperz.

-Muszę tylko zabrać kufer.

Snape westchnął ciężko, zatrzasnął zawiasy kufra i z kieszeni szaty wyciągnął różdżkę. Machnął nią zgrabnie i krótko, a spory bagaż Hermiony uniósł się do góry. Magia to niesamowita rzecz. Mrowienie przepływające przez całą rękę od ramienia aż do nadgarstka, świadomość, że robi się coś niezwykłego, wyjątkowość chwili, spełnienie wywołane udanym zaklęciem – to piękne. Mugole nie wiedzą co tracą i może lepiej. Czy gdyby wiedzieli, gdyby choć raz spróbowali magii równie łatwo pogodziliby się ze swoim losem? Magia to nałóg. I zawsze ma swoją cenę. Voldemort, Bella i wszyscy jego Śmierciożercy zapłacili.

Hermiona obejrzała się ostatni raz za siebie. Czy serce może boleć? Teoretycznie nigdy, praktycznie – zawsze. I właśnie w tej chwili Hermiona czuła w sercu jakąś dziwną, ziejącą pustkę,  czarną dziurę.

Snape złapał ją za rękę. Jego dłoń była zimna, duża, płaska, blada i szorstka, a mimo to miła. Delikatnie objęła ją swoimi ciepłymi rękami i ścisnęła lekko. Wyczuła chłód srebrnego sygnetu, okalającego jego długiego kciuka. Powłócząc nogami ruszyła za Nietoperzem. Wpatrywała się w podłogę powoli stawiając krok za krokiem. Największą katorgą wydawało jej się przekroczenie progu pokoju wspólnego Gryfonów, pożegnanie się z tym miejscem na zawsze.

Po szerokich i kapryśnych schodach zeszli do sali wejściowej bez żadnych dodatkowych problemów. Zamek wydawał się pusty, ich kroki odbijały się echem od ścian, które w ostatnim czasie może trochę za dużo przeszły.

Severus nagle zatrzymał się tak gwałtownie, że Hermiona niemal na niego wpadła. Zdezorientowana rozejrzała się i otworzyła szeroko usta w wyrazie zdumienia. Była pewna, że do tego spotkania nie dojdzie. Widziała przed sobą Rona i Harry’ego. Włosy pierwszego lśniły w zachodzącym słońcu, iskrzące się czerwienią, a zielone oczy drugiego ciskały błyskawice. Nawet, gdy wściekali się na Draco Malfoya – nie wściekali się aż tak.

Hermiona westchnęła ciężko.

-Chłopcy…- zaczęła udręczonym głosem.

-A więc to tak!- przerwał jej czerwony ze złości Ron. Rumieniec komponował się z jego włosami.-Dumbledore miał rację!

-Dumbledore.- warknął Snape.-Ukatrupię Dropsa.- mruknął pod nosem.

Harry spojrzał na rękę Hermiony z miną godną Kuby Rozpruwacza. Właściwie nikt nigdy nie widział Kuby Rozpruwacza, ale w tej chwili właśnie tak Gryfonka go sobie wyobrażała. Na jej palcu widniała srebrna obrączka, skromna i piękna w swojej prostocie.

-Wyszłaś za tego…- Potter nie znalazł odpowiednich słów.-Za niego. I nam nie powiedziałaś?!

-Harry.- szepnęła spokojnie.

-Nie Harry!

Wyciągnął różdżkę i wymierzył w Snape’a. Twarz Severusa wykrzywił grymas, którego Hermiona zdecydowanie nie lubiła. Po ostatnim takim grymasie Neville wylądował na miesięcznym szlabanie. Jeden Salazar wiedział co Mistrz Eliksirów może zrobić w takiej chwili. Usunęła się machinalnie na bok. Ron doskoczył do Harry’ego.

-Dwóch na jednego.- mruknął Snape.-Musisz się wspomagać, cudowny chłopcze, bo nie jesteś pewny swoich sił?

Ron obnażył zęby jak wściekły pies. Hermiona nigdy go takim nie widziała, piana toczyła mu się z ust niczym kremowe piwo, jego oczy rzucały błyskawice. Zdążył już wyciągnąć różdżkę.

-Nadal jestem Śmierciożercą, nie zapominajcie o tym.- prychnął Severus.

-I dlatego nigdy ci jej nie oddamy.- Harry miał głos niższy niż zazwyczaj.

-Ona już jest moja.

-Nie, omamiłeś ją czymś.

Głowa Hermiony odwracała się to do Severusa, to do chłopaków i tak w kółko. Trwało to chwilę słuchania ich marnej kłótni zanim zakryła sobie uszy dłońmi, pomyślała chwilę, a potem rozwścieczona ryknęła:

-ALE JA NIE JESTEM NICZYJĄ WŁASNOŚCIĄ!- wzięła głęboki oddech.-Czy ja wam wyglądam na jakiś mebel?!

Severus wzdrygnął się, Harry z Ronem skulili w sobie. Cała trójka odeszła na bezpieczną odległość i czekała cierpliwie na cudowną fontannę spokoju, która spłynie na kobietę. Kiedyś tam na pewno spłynie.

Hermiona zrobiła się czerwona, a z rumieńcami było jej do twarzy. Mimo to wyglądała strasznie. Zacisnęła ręce w piąstki (bo pięściami tego nazwać nie można) i zwróciła wzrok na mężczyzn kulących się przed nią.

Nagle opanowała się i odetchnęła głęboko. Siliła się na uśmiech.

-A teraz ładnie się pogodzicie. A wy…- wskazała na Rona i Harry’ego.-…nie będziecie mieć do mnie żalu. Zrobiłam jak chciałam.

Nagle Ron zmarszczył brwi.

-Nie. Nie zgadzam się.

-Ron.- powiedziała jeszcze dosyć spokojnie.

-Nie!

-RON.

-Nie.- Harry dołączył się.

Mężczyźni jednak nigdy nie wiedzą kiedy zejść ze sceny i dać kobiecie wygrać. Nawet jeśli są już przegrani.

-Severusie, podaj mi proszę twoją różdżkę.- rzekła z cukierkowym uśmiech nawet na niego nie patrząc.

-Hermiono, nie wygłupiaj się.

-Proszę.

-Hermiono.

-Severusie!

-Nie.

-Dasz mi tę cholerną różdżkę czy nie?!

-Powiedziałem, że nie.

-SEVERUSIE.

Mistrz Eliksirów z trudem wyciągnął rękę do Hermiony i podał jej różdżkę. Skinęła mu głową, nadal czerwona ze złości. Zbliżyła się do Rona.

-Nadal nie?

-Nie.

-RON!

-Co?

-Zamknij się w końcu i przeproś Severusa!

Snape uśmiechnął się z wyższością.

-Nie tak szybko. Ty też masz ich przeprosić.

Severus zmierzył ją zimnym wzrokiem.

-No już. Dalej.

Stojąc możliwie jak najdalej od siebie podali sobie ręce na znak wymuszonej przez Hermionę zgody. Ta uśmiechnęła się tryumfalnie.

-Z kim ja się ożeniłem…- mruknął Severus pod nosem.

-ZE MNĄ.

Gryfonka odwróciła się na pięcie i z gracją odeszła, mrucząc jacy to z facetów idioci. Severus spojrzał na Rona i Harry’ego i prychnął jak wściekły kocur.

-Im możesz chuchać w twarze dymem!- usłyszeli krzyk Hermiony, która zdążyła już wyjść z zamku.

Ron popatrzył ciekawie na Severusa.

-Nie pytaj, Weasley. 

Przypomniał sobie o czymś ważnym. 

-Teraz trzeba zrobić jedno.- rzekł. 

-Iść do Dumbledore'a? 

-Pierwszy raz powiedziałeś coś mądrego, Weasley, pierwszy raz. 

Wspólni wrogowie łączą ludzi. 

____________________________________________________________

Zabijcie mnie. Te święta nie wydają się świętami, a otchłanią. Dwa tygodnie to zdecydowanie za długo, za długo. 

Wczoraj napisałam autocharakterystykę, zaraz po tym jak przestałam rozpaczać i wylewać łzy po 11 odcinku "Dawno Dawno Temu" i ostatnim odcinku 3 sezonu "Gry o Tron", to był chyba zły pomysł - pisać autocharakterystykę w takim stanie. Dzisiaj musiałam zapełniać pustkę anime. A miałam czytać i spać. Plany wzięły w łeb. W każdym razie przynajmniej spałam, ale nie przyśniło mi się ten, kto zwykle mi się śni i to wydaje mi się dziwne. 

Co do opowiadania: oklepane. Nie byłam w stanie wymyślić oryginalnego zakończenia, słuchałam Upiora w czasie pisania, mącił mi w głowie głos Javerta, szkoda gadać. Ale przynajmniej jest. A to się liczy. Chyba. To teraz mogę umrzeć spokojnie :') 

A Wy co porabiacie w te święta?  

Lustro

Las wydawał się Derrine o tej porze szczególny. Słońce już zachodziło, dało się wyczuć przeszywający wiatr. Mroził jej odsłonięte chude kostki. Gdyby zwracała na to uwagę już dawno by zawróciła, ale była zbyt głęboko pogrążona w swoich myślach by zwracać uwagę na tak nieważne rzeczy. Czym jest zimno? Zimno mija. Kiedy nie zagraża życiu jest nieważne. Uniosła głowę, bo nagle usłyszała krakanie. Ze znudzeniem powiodła wzrokiem za odlatującym czarnym krukiem. Przypomniała sobie, że kruki miały zwiastować coś złowieszczego i wzruszyła ramionami. Kopnęła lekko kamień, który zagrodził jej drogę. Czy była nieczuła? Nie. Wyprana z uczuć? Może w tej chwili. Z daleka wyglądała jak wtopiona w tło, jak element krajobrazu zlewający się ze złocistymi promieniami słońca. Sama wyglądała jak popołudniowy promień słońca.

Wiatr nabierał na sile. Kostki coraz bardziej ją bolały. Odwróciła od nich uwagę, skupiając się na różnokolorowych drzewach. Ta pora roku ją zadziwiała. Wkrótce zapomniała o bólu i przenikliwym szczypaniu, wpatrując się w fioletowe liście. Przecież to nienaturalne! A jednak. To, co ją tak bardzo dziwiło, to to, że czasem to co potencjalnie, a nawet pewnie nienaturalne właśnie było najnaturalniejsze i najzwyklejsze w świecie. Czasami Derrine zastanawiała się co by było gdyby ludzie wymyślili to sobie inaczej? Gdyby las nie był lasem, a liść, który poruszony wiatrem, uderzył ją w twarz, nie był liściem?

Jeszcze raz kopnęła duży, owalny kamień. Rozejrzała się jakby obawiała się, że ktoś posądzi ją o kradzież kamienia i schyliła się by go podnieść. Uniosła go w górę i dokładnie mu się przyjrzała. Zwykły, szary kamień. Chciała go wyrzucić, póki coś nie odbiło się w jego powierzchni. Czy to możliwe? Obejrzała go dokładniej. Zbliżyła kamień ku swojej twarzy, a promienie słońca beztrosko oświetlały go.

W kamieniu jak w lustrze odbiły się dwie twarze. Derrine zachłysnęła się własnym oddechem i wypuściła przedmiot z ręki. Potoczył się z głuchym tupotem po ścieżce.

Derrine zaczerpnęła gwałtownie powietrza. Doznała wrażenia, że wszystko wokół niej ucichło. Został tylko uporczywy wiatr. Potem przyszła jej do głowy pierwsza, logiczna myśl: „To tylko złudzenie”. Powoli odwróciła się.

To nie było złudzenie.

Oddech w jej piersi zamarł. Widziała przed sobą dwie postacie. Olśniewały swoim pięknem, nieskazitelnym, czystym blaskiem. Cofnęła się kilka kroków i przyglądała im się z zachwytem.

Dwie kobiety stały obok siebie. Różniły się od siebie znacznie, ale były tak samo idealne. Właściwie jedna była kontrastem drugiej.

Pierwsza włosy, czarniejsze niż czerń najciemniejszej nocy miała wysoko upięte, w charakterystyczną dawnym czasom koronę. Jej oczy bystro patrzyły przed siebie, a w ruchach kryła się duma nie do ukrycia, choć niekoniecznie rażąca. Figurę miała niezwykle smukłą, a na sobie czarną suknię. Od całej jej postaci biła jakaś wyższość.

Druga kobieta była niższa, wyraźniejsza, dumna, ale nie w sposób podobny poprzedniczce. Zdawała się jarzyć, jej czerwone włosy, opadające swobodnie na ramiona o pojedynczych, skołtunionych kosmykach i zielone oczy nadawały jej blasku.

Dzieliły jedną wspólną cechę. Obie miały skórę tak bladą i czystą, że zdawać by się mogło, przeźroczystą, a twarze całkowicie wyprane z wszelkich uczuć i emocji. I obie były niesamowicie piękne w swojej prostocie i szczerości.

Derrine potknęła się o ten sam kamień i upadła z hukiem na liście. Nadal jak zaczarowana wpatrywała się w kobiety. Hipnotyzowały swoim majestatem, blaskiem nie z tego świata, błyszczącymi, a jednak nieczułymi oczyma.

Czarnowłosa zbliżyła się do niej spokojnie. Szła z uniesioną głową, wyprostowana i szlachetna. Schyliła się ku Derrine i delikatnie podała jej rękę. Było w tym jednym ruchu tyle gracji, tyle dostojeństwa! Derrine ujęła dłoń z ufnością. Kiedy ich ręce złączyły się niemal do głębi przeszyło ją przeraźliwe zimno i delikatność skóry kobiety. Tak zimna i tak odległa. Tak piękna i tak niedostępna, jakiż to ból!

Derrine wstała nieporadnie i wyprostowała się. Machinalnie choć trochę chciała dorównać majestatycznym kobietom.

-Jak masz na imię?- spytała czarnowłosa. Jej głos był jedwabisty i twardy jednocześnie, melodyjny i odległy. Jakby nie dochodził z jej wąskich, pięknych ust.

-Derrine.- odpowiedziała lękliwie.

Zapomniała o wszelkich zasadach. Nieznajome oszołomiły ją.

-Piękne imię, ptaszyno.

Druga kobieta dołączyła do nich i z uwagą przyglądała się im. Przypominała trochę zaciekawionego kota.

-Jesteś dziewicą?- zapytała czarnowłosa.

-Elżbieto!- druga skarciła ją.

-Wybacz mi, to przez przyzwyczajenia.- Elżbieta z roztargnieniem rzuciła spojrzenie na czerwonowłosą.-Och, uspokój się, Darvulio!

Kobieta nazwana „Darvulią” cofnęła się z szacunkiem. Teraz Derrine, choć z trudem kojarzyła fakty widziała dokładnie kolejne różnice dzielące postacie. Darvulia była podporządkowana Elżbiecie. To Elżbieta była panią, kiedy tylko skinęła, Darvulia z oporem, ale jednak posłusznie usuwała się w cień.

Elżbieta wyprostowała się godnie i objęła Derrine spojrzeniem. Było władcze i pełne jakiegoś intrygującego piękna. Kiedy Derrine powoli topiła się w oczach kobiety dostrzegła coś dziwnego. Na ziemi leżał duży kamień, ten sam, przez który upadła i ten sam, który odbił postacie Elżbiety i Darvulii jak lustro.

Teraz znowu dostrzegła w nim odbicie kobiet. Czy to możliwe? Czy to możliwe? Nie wierzyła. Nie zważając na Elżbietę podniosła kamień i uniosła go na wysokość swojej twarzy. Odbicie ukazywało niedoskonałości, sznurki, szwy, przebiegające przez twarze kobiet, które przecież wydawały jej się doskonałe! Ich usta w odbiciu wyglądały na sine, okropne, miały przekrwione oczy i nawet patrząc na nie czuło się odór śmierci.

Nagle Derrine zdała sobie sprawę z tego, że w ręku nie trzyma kamienia, a kawałek, gruby kawałek staroświeckiego lustra. Już miała wypuścić przedmiot z rąk, ale pomyślała o skutkach. Zachowała odłamek i skutecznie ukryła w kieszeni.

-Ptaszyno, co tam chowasz?

Usłyszała jedwabisty, odległy głos i odwróciła się. Elżbieta przyglądała się jej surowo. Choć wydawała się piękniejsza i szlachetniejsza od Darvulii, Derrine żywiła przyjemniejsze uczucia do tej drugiej.

Elżbieta zdawała się wpatrywać jak zahipnotyzowana w przedmiot, który trzymała Derrine. Musiał być dla niej ważny albo przywoływać wspomnienia. Bez niepotrzebnego widoku odbicia obie kobiety nadal olśniewały urodą i majestatem. Były tak piękne, że niemal przeźroczyste, tak blade i nieskazitelne!

-To…- Elżbieta zaczerpnęła głośno powietrza. Najwyraźniej nie miała w zwyczaju ani niczym jakoś bardziej się ekscytować, ani w ogóle okazywać uczuć. To była dla niej nowość i zorientowawszy się o swoim zachowaniu, umilkła i uspokoiła się.-Lustro.

Derrine wolno i mocno ścisnęła odłamek, nie wyjmując ręki z kieszeni. Elżbieta drgnęła, Darvulia podążyła za nią wzrokiem. Był to ruch szybki i zsynchronizowany, jakby czerwonowłosa kobieta tego właśnie się spodziewała.

Raptownie wszystkie trzy rozejrzały się jakby poruszone czymś. Wiatr zerwał się nagle. Derrine już dawno zapomniała o swoich odsłoniętych kostkach i przeszywającym ją bólu. Teraz sobie przypomniała. Lekko wzdrygnęła się, ale nie mogła nic zrobić, ani ogrzać się, ani sobie pójść. Nie chciała zostawiać kobiet. Oczarowywały ją.

Elżbieta spojrzała na nią wzrokiem wypranym z uczuć, zaprawianym udawaną troską. Derrine gotowa była uwierzyć w ową troskliwość. Przyjrzała się bliżej postaci, dokładnie zbadała jej chudą, pociągłą twarz, ostro i wyraźnie zarysowane kości policzkowe, dumny podbródek. I ciągle odkrywała coś nowego jakby piękno wylewało się z niej, błyszczało, promieniowało z całej jej postury. Skarciła się w myślach za zwątpienie w czarnowłosą. Kryła w sobie coś ciekawszego, mroczniejszego niż cała Darvulia.

-Zimno ci?- wyszeptała Elżbieta.

Wyszeptała? Powiedziała? Tego nie dało się określić. Jej głos utrzymywał się na granicy tego głosu, który jest cichy, ale jeszcze nie zalicza się do szeptu.

-Trochę.- jej własny głos wydał się Derrine dziwnie niski, piskliwy i okropny. Nie dorównywał głosowi Elżbiety.-A tobie nie?

Kobieta spuściła wzrok, a potem dumnie spojrzała jej w oczy.

-Ja zawsze odczuwam zimno.

Derrine nie miała pojęcia czy się zaśmiać. Odniosła wrażenie, że Elżbieta mówiła poważnie. Dlaczego?

Czarnowłosa uśmiechnęła się gorzko. Darvulia spoglądała na nią smutno i Derrine zastanawiała się dlaczego jeszcze jej nie przytuliła, nie zbliżyła się do niej. Co ją krępowało? Jej obecność? Była pewna, że Darvulia pragnie pocieszyć Elżbietę, widziała to w jej oczach, w oczach, które dla otoczenia były zimne, wyprane z uczuć, emocji, kłamstw, prawd, wyprane z duszy – a dla Elżbiety ciepłe i smutne.

Coś w ich postawie wzruszyło Derrine. Chciały się do siebie zbliżyć, ale nie mogły – czy o to chodziło? Ścisnęła w kieszeni kurtki fragment lustra i zauważyła, że obie kobiety drgnęły.

-Moje lustro.- powiedziała Elżbieta, a wzrok miała dziki i nieprzytomny.

Widać obudziła się w niej jakaś nieznana żądza, ale Elżbieta edukowana doświadczeniem zgasiła ją w sobie i nic nie dała po sobie poznać. Wzięła tylko głęboki oddech.

Derrine rozejrzała się. Usłyszała dziwny dźwięk. Jakby zgrzyt, coś w rodzaju charakterystycznego chrupania, jakby kość ocierała się o kość. Odsunęła się kilka kroków. To klatka piersiowa Elżbiety unosiła się szybko i głęboko, ale nie przynosiła jej ulgi, a może wręcz przeciwnie – wyłącznie cierpienie.

Elżbieta dojrzała zdziwienie jakie wywołała w Derrine i zmieszała się. O ile można było to nazwać zmieszaniem. Był to ten uroczy ruch, uniesienie kącików ust w niemal sztucznym, zawstydzonym uśmiechu, ruch pełen wdzięku i jakiejś rozbrajającej dumy jednocześnie.

-Elżbieto.

Darvulia miała słodki głos. Podczas, gdy głos Elżbiety był niemalże przezroczysty i nie do określenia, głos czerwonowłosej był wyraźny i tak czysty, że rozpływał się w powietrzu. Czy to ten głos tworzył tę mgłę? Skąd ona się wzięła?

Słońce już zaszło, ostatnie jego promienie wylewały się na drzewa, grożąc nocy. Niebo pociemniało, wiatr wzmagał się. Daleko między pniami drzew utworzyła się nikła mgła, dziwnie niepokojąca, gęstniejąca z każdą chwilą. W powietrzu unosił się zapach mokrych liści i kory. Derrine przeszedł dreszcz. Trzęsła się z zimna.

-Och, Darvulio, masz rację!- rzekła Elżbieta jakby w tym jednym słowie, w swoim imieniu odczytała całą wiadomość, jaką miała jej do przekazania Darvulia.-Wybacz, ptaszyno, nie przedstawiłam się.

Dumnie uśmiechnęła się, a i w tym uśmiechu Derrine dostrzegała piękną fałszywość.

-Elżbieta Batory.- wahała się, ale ostatecznie podała Derrine rękę.

Dziewczyna ujęła ją i niemal rozpłynęła się pod wpływem delikatnej, porcelanowej cery kobiety. Skórę miała jak lalka z porcelany! Właściwie ogólnie podobna była do porcelanowej lalki. Wydawała się krucha, niepewna, nieczuła i doskonała. Derrine nawet nie chciała pamiętać o jej szpetnym, zalatującym śmiercią odbiciu. To niemożliwe by tak piękna kobieta miała jakąkolwiek inną postać… A może wręcz przeciwnie?  

Darvulia podejrzliwie oceniła sytuację. Przyjrzała się Derrine. Potem wyprostowała się.

-Anna Darvulia.

Jej twarz nie ukazywała uczuć. Nawet najdoskonalszy aktor nie nauczyłby się tak udawać nieczułego.

-Konwenanse na bok.- powiedziała Elżbieta dziwnie zresztą podekscytowana.

Zagryzła dolną wargę tak mocno, że w dół jej podbródka spłynęła strużka szkarłatnej krwi. Krew momentalnie wyschła, jak to możliwe? Elżbieta jakimś rozpaczliwym ruchem starała się ją zlizać, ale nie była w stanie. Jej język był suchy i niesprawny. Teraz, gdy w jej oczach tkwiło szaleństwo, jedyne naprawdę prawdziwe uczucie była jeszcze piękniejsza. Czy to możliwe? Jej sine wargi, płonące tęczówki, biała skóra, przez to Derrine nie mogła się ruszyć. Stała w miejscu, choć dawno powinna uciec. Nogi odmawiały jej posłuszeństwa, kolana się trzęsły, kostek nie czuła. A nawet jeśli Elżbieta miałaby jej coś zrobić, czy nie byłaby to intrygująca śmierć? Derrine chciała poznać zamiary kobiet. Była ciekawa. I pewna swojego końca. Teraz to było kwestią czasu.

Elżbieta zbliżyła się do niej. Ostatnie promienie słońca zniknęły, ale czy ktokolwiek zwracał na to uwagę? Kilka liści, wirując szybko i mieniąc się w ciemności, sfrunęło z korony jakiegoś drzewa.

-Elżbieto!

Darvulia? Derrine przyjrzała się jej. Oziębła, szklana Darvulia, wyraźna w swoich czerwonych włosach, przeszywająca spojrzeniem bystrych oczu. To był inny rodzaj piękna, tak samo olśniewający. Czy wydawała się bardziej ludzka? Być może. Coś w jej twarzy, w jej policzkach i gestach wydawało się jeszcze żyć. Jeszcze znać ludzi. Elżbieta za to była tylko bestią w tej wszechogarniającej ciemności.

-Zostaw.

Elżbietę rozwścieczyło to do głębi. Tak można się było zwracać do psa, a nie do niej!

-Dosyć.

-To jedyna szansa, Darvulio, to ostatni raz!- Elżbieta zwróciła się w stronę Anny, było w tym ruchu coś rozpaczliwego.

W tej właśnie chwili Derrine powinna była wziąć się w garść, oderwać wzrok od długich włosów Elżbiety, które wymykały się z jej koka i uciec. Nieważne gdzie, po prostu uciec. Tak nakazywały instynkty i rozsądek. Tylko, że one w tej chwili nic nie znaczyły.

-Ostatni raz?- Darvulia wyraźnie była zirytowana.-Tak samo jak poprzednim „ostatnim razem”? Elżbieto, nie możesz, posłuchaj mnie, proszę.- zbliżyła się do niej, ale nie mogła jej dotknąć jakby istniała pomiędzy nimi niewidzialna bariera.-Dosyć, to mi cię zabrało, nie zniosę dłużej twojego zapamiętania w tym wszystkim, dość.

Płaczliwie przyjrzała się twarzy Elżbiety. Uniosła rękę jakby chciała pogłaskać ją delikatnie po policzku, ale bariera nadal istniała. Darvulia ze zrezygnowaniem cofnęła rękę i zajrzała w oczy Elżbiety. Trwały tak dłuższą chwilę. Po kryształowym policzku Darvulli spłynęła łza. Sturlała się w dół jej twarzy jak po szklanej powierzchni. Kto powiedział, że lalki nie są zdolne do łez?

-Ile jeszcze będziesz walczyć z klątwą czasu?

Elżbieta pokręciła głową. Odwróciła się w stronę Derrine. W jej oczach błyszczało szaleństwo, a tłumaczenia Darvulli, cokolwiek miały znaczyć, nie pomogły. Krok za krokiem Elżbieta, silna, wysoka i piękna zbliżała się ku Derrine.

Derrine patrzyła na kobietę, na jej twarzy odmalował swoje piętno strach i bezradność. Nogi miała jak z ołowiu, głowę jak z czegoś jeszcze cięższego. Oczarowana, zaciekawiona zamiast uciekać stała w miejscu. Zimno przeszywało ją na wylot, przerażenie paraliżowało ją, uwielbienie zbliżało ją do Elżbiety. Przez jej głowę przemykały setki myśli, a tak naprawdę żadna z nich się nie liczyła. Wszystko działo się za szybko, odgłos ciężkich kroków Elżbiety wiszący w powietrzu, zrezygnowanie i łzy Darvulli zapamiętane przez wiatr, cicho szepczący swoje smutne piosenki. Czy ktoś kiedykolwiek zastanawiał się, co w takiej sytuacji może śpiewać wiatr? Trzeba się było zastanowić nad rolą wiatru, żeby to ocenić. Wiatr pocieszyciel czy wiatr dręczyciel?

Derrine czuła w ustach słony smak, a w uszach świstanie zimnego powietrza. Widziała Elżbietę i coś popychało ją w jej stronę. Jej ręka machinalnie poruszała się w kieszeni kurtki. Natrafiła na coś ostrego.

I wtedy bariera hipnozy pękła.

Elżbieta zatrzymała się, a Derrine zebrała się w sobie. Oderwała nogi od powierzchni ziemi, co wydawało jej się niemożliwie mozolne i ciężkie. Odwróciła się i pobiegła. Po prostu biegła. Tak samo jak gwałtownie zabroniła sobie uciekać, tak teraz nakazała biec. Nie oglądała się za siebie, ale z każdą chwilą czuła, że ubywa jej sił. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała niesamowicie szybko i niezsynchronizowanie. Coś w środku bolało ją, zżerało od środka, wyczerpywało. Jej oddech stał się ciężki i niepotrzebny. Wolałaby stracić nogi i oddech, byle tylko nie czuć bólu.

Omdlała ze zmęczenia nagle potknęła się o jakiś kamień. Upadła. Twarz miała ubłoconą i brudną, w ustach nosiła słony smak własnego potu, oczy miała tak suche, że niezdolne do płaczu. Chciała płakać, tak bardzo chciała płakać, a nie mogła! Dwa razy próbowała się podnieść i dwa razy opadła bezwładnie z powrotem na zimną, nieprzyjazną ziemię. To nie była bezradność, to było coś więcej. Czuła nadchodzącą śmierć, czuła swój koniec gdzieś w środku. Zobaczyła nad sobą spokojną twarz Elżbiety.

-Dlaczego przede mną uciekasz, ptaszyno?

Elżbieta pochyliła się. Wyglądało na to, że wsłuchiwała się w ciężki, nierówny oddech Derrine, przerywany łkaniem. Oczy miała czerwone, ale bez łez. Batory złożyła kilka słodkich pocałunków na szyi i ustach dziewczyny i przez chwilę Derrine, odczuwając błogą rozkosz i przyciąganie miała wrażenie, że to tylko sen, że to się skończy, że ta piękna, szklana kobieta jej pomoże.

-Potrzebuję cię.- szepnęła kojąco Batory.

Potem Derrine zgięła się wpół.

Elżbieta gwałtownym ruchem wgryzła się, tak, wgryzła w jej odsłonięte ramię. Derrine nigdy nie czuła tak przeszywającego bólu. Z każdą chwilą ból pogłębiał się, o ile to było możliwe, przeszywał jej ciało na wskroś. Wiatr? Zimno? To było nic w porównaniu z tym!

Derrine widziała i wyczuwała, że krew wypływa z niej coraz szybciej. Jakie to uczucie? Jakby tracić cząstkę siebie.

Widziała drzewa nad swoją głową, widziała gwiazdy i ciemne niebo, ale ich nie dostrzegała. Zemdlała, ale ból nie dawał jej spokoju. Wróciła z niebytu by znowu poczuć ten okropny, zimny język kobiety na sobie, jej paznokcie wczepiające się w jej skórę.

Oszalała z bólu, pogodziła się ze swoim losem, zapragnęła swojej śmierci i zapłakała żałośnie, a duże łzy, niekończące się łzy zmieszały się z jej krwią. Jej złote, długie włosy, rozsypane i lśniące w ciemności zbroczone były krwią.

Przeciągły krzyk rozdarł ciszę, a potem wszystko zamilkło. 

http://www.youtube.com/watch?v=ksB0ep6bP7w

____________________________________________

Ej, naprawdę nie mam kogo męczyć historiami o mordercach. I chyba mam świra na punkcie Elżbiety Batory. 

From hell

Ulice londyńskiego East Endu pozostawały w żałobie po wielkiej zbrodni. Właściwie ta dzielnica miasta wydawała się zawsze trwać w ponurym i poważnym nastroju, mimo przeczących temu rozlegających się raz po raz śmiechów prostytutek i ludności zamieszkującej dzielnicę.

Gęsta mgła zalegała na ulicach, w mniejszych, ciemniejszych uliczkach wyglądała jak mleko unoszące się nisko nad ziemią. Nabrzmiałe od zapach

ów ubogiej dzielnicy powietrze w jakiś pokrętny sposób tłumiło światło mdłych latarni – ponurych i milczących obserwatorów.

W obliczu ostatnich wydarzeń Annie Chapman doskonale wiedziała, że nie powinna włóczyć się sama nocą. Ale to były dwa elementy jej pracy – noc i ulica. „W Londynie nie ma dziwek, są tylko nieszczęśliwe kobiety”, mawiała jej przyjaciółka Mary Jane.

Pomimo ostatnich zdarzeń Annie czuła się swobodnie. Szła przed siebie pustą brukowaną ulicą. Obcasy jej butów dziarsko postukiwały przy każdym kroku. Zimne powietrze i ostry zapach dzielnicy drażniły jej nozdrza.

Usłyszała dziwny dźwięk. Zatrzymała się gwałtownie. Z daleka dobiegało wycie psów. Rozejrzała się niespokojnie.

Stukanie obcasów.

Annie przestraszona pokręciła głową i przyspieszyła kroku. Modliła się, choć nigdy nie wierzyła na tyle mocno by nazwać się wierzącą, modliła się. Serce łomotało jej niemiłosiernie w piersi.

Kiedy silna, duża dłoń chwyciła ją za ramię wyrwał jej się cichy krzyk. Przymknęła oczy i znieruchomiała, oczekując najgorszego.

-Nie powinna pani chodzić sama o tej porze.- rzekł łagodny głos zza jej pleców.

Odetchnęła tak gwałtownie i z taką ulgą, że poczuła ukłucie w klatce piersiowej. Odwróciła się.

Mężczyzna przewyższał ją nieco, ale nie był zbytnio wysoki. Nie potrafiła ocenić ani jego wieku, ani pozycji społecznej. Twarz miał ukrytą pod cieniem rzucanym przez rondo kapelusza. W nocy i tak niewiele by zobaczyła. Jego ramiona jak i sylwetkę okrywał ciemny, obszerny płaszcz.

-Darujmy sobie. Nie jestem żadną panią.

Annie uspokoiła się. Mężczyzna nie mógł być tym, za kogo go uznawała.   

-Osobiście uważam inaczej.- zauważyła w jego głosie obcy akcent.-Pozwoli pani, że panią odprowadzę?

Zwolnił uścisk. Ramię przeszywał jej rwący ból, ale rzadko trafiał jej się mężczyzna dobrze wychowany. Właściwie to tacy byli najgorsi. Ale mieli dość pieniędzy by zapłacić za jej usługi.

Skinęła głową. Ujęła jego ramię i ruszyli powolnym krokiem. Taka milcząca i potulna Annie wydawała się niemal nieśmiała. Nieśmiała dziwka, też coś. Choć i takie się trafiały: słodkie, niewinne i potwornie brutalnie zdeptane przez życie.

Ich kroki odbijały się echem w całej ulicy. Światło jednej latarni zamigotało niespokojnie, kiedy obok niej przechodzili. Odgłosy śmiechów, pijackich zamieszek, a nawet wycia psów oddalały się powoli. Wszystko cichło, w końcu do tego stopnia, że Annie słyszała bicie własnego serca, a ponadto chrapliwy oddech towarzysza. Ten oddech zwrócił na siebie jej uwagę. Nie przypominał rytmicznego, uspokojonego wdychania i wydychania powietrza. Brzmiało to raczej jakby mężczyzna powstrzymywał się przed czymś, a przy tym potwornie męczył. Jakby walczył z samym sobą. To wzbudziło jej podejrzenia.

Za późno jednak zareagowała, nie zdążyła właściwie zinterpretować łączących się ze sobą przypadków.

Mężczyzna chwycił ją mocno za szyję, odbierając jej możliwość złapania oddechu. Dużą dłoń przycisnął do jej twarzy. Starała się krzyczeć. Ugryzła mocno jego skórę, w ustach poczuła rdzawy smak krwi.

Świat zawirował jej przed oczyma, kiedy stanowczym ruchem odepchnął ją. Niefortunne zrządzenie losu sprawiło, że wpadła prosto na ścianę jakiejś kamienicy.

Ciemna uliczka.

Z trudem łapiąc oddech upadła na zimną, nieprzyjazną ulicę. Ujrzała twarz mężczyzny nad sobą. Nadal nie rozróżniała jego rysów, nie potrafiła połączyć kawałków jego postaci w całość, ale… nie, to niemożliwe…

Czerwone ślepia.  

Oddychała spazmatycznie. Wstrząsnął nią jakiś nagły dreszcz, wigor wstąpił na powrót w jej ciało mimo wszechogarniającego bólu. Starała podnieść się, ale zdołała tylko dźwignąć się na łokcie. Oprawca brutalnie uderzył jej głową o bruk. Zamknęła oczy, gdyby w strachu, stresie i bólu była choć trochę świadoma wyczułaby na policzkach piekące łzy.

Coś zimnego spoczęło na jej szyi. Znała to narzędzie. Kiedyś gang z Whitechapel groził jej sztyletem. W ostrzu wyczuła misteryjne zdobienia. Mężczyzna używał szlachetniejszych narzędzi niż gang. Otworzyła oczy i załkała głośno. Starała się krzyknąć, ale nie znalazła w sobie wystarczająco dużo siły. 

Stanowczy ruch, płytkie cięcie.

Zacharczała nieelegancko. Zachłysnęła się własną krwią. Metaliczny zapach ją odurzał, teraz otępiała nawet na ból patrzyła jak mężczyzna przygląda się jej gorączkowo. Światło księżyca oświetliło jego twarz. Zanim jednak zdążyła zinterpretować jego rysy zadał jej pierwszy cios. Wzdrygnęła się konwulsyjnie, wypluwając przy tym krew.

Dlaczego jej nie zabił? Wystarczyło jedno głębsze pchnięcie. A on tylko zadawał jej coraz to nowe rany, z coraz większym zapałem jakby był dzieckiem malującym farbami. Nie widział, że sprawiał jej niemożliwy do wytrzymania ból? Ach. Jemu sprawiało to przyjemność. Co za ironia. Na tym właśnie polegała jej praca, na sprawianiu innym przyjemności.

W prześwicie świadomości zdała sobie sprawę z własnej głupoty. Niepotrzebnie krzyczała – i tak nikt by jej nie usłyszał.

Dusiła się własną krwią.

Czerwone ślepia.

Sztylet czy brzytwa?

Annie drgnęła, a potem znieruchomiała. Jej oczy wypełniła odrażająca pustka.

Rozpruwacz jednak nie dokończył jeszcze swojej pracy.

-Jutro twoją nerkę dostanie policja, pani.- szepnął, a w ciemności błysnął straszny uśmiech.-Dołączę pozdrowienia.

___________________________________________________

Nie mam kogo męczyć opowiadaniami o mordercach. To pomęczę Was ;-; 

Rozmowa z szaleńcem

Ktoś kiedyś powiedział, że samotność to stan, który poprzedza samobójstwo i obłęd. 

Severus Snape był niesamowicie samotny. Miał Dumbledore'a, uczniów i Minerwę, ale to nie było to samo. Pustka po Lily z czasem doskwierała mu coraz bardziej. Jej kasztanowe loki nie wyblakły w jego pamięci, wręcz przeciwnie, wspomnienie ich koloru i zapachu intensywniało z każdym dniem. Wprowadzało w obłęd, niemoc i bezradność doprowadzały biednego Mistrza Eliksirów do szału. Z każdym dniem coraz bardziej zatracał się w czynnościach, które zszyte są z życiem nieszczęśliwego samotnika. Częściej zaglądał do szklanki napełnionej Ognistą i ponurymi myślami, co rusz spoglądał w lustro i przeklinał swoje odbicie, nawet eliksiry nie pomagały, a zawsze były ucieczką. Stan Severusa Snape'a przedstawiał się coraz gorzej, opary alkoholu wokół niego gęstniały. Zmieniło się coś jeszcze. Zamiast wyżywać się na uczniach coraz bardziej zamykał się w sobie. Tłumił emocje, skrywał je tak jak to robił przez całe swoje życie, ale teraz tym bardziej mu to szkodziło. Nie krzyczał. Zachowywał się ciszej, powstrzymywał się nawet od sarkastycznych uwag. Bał się tego, że ktoś może wyczuć drganie jego głosu, odkryć jego słabość, wolał się nie odzywać. 

Dumbledore często łapał go za ramię i starał się porozmawiać, wszyscy oczekiwali od niego wyjaśnienia, napierali na niego ze swoją dobrocią. Nie rozumieli, że tego nie chciał? Nie oczekiwał od nich wsparcia, zawsze radził sobie sam, teraz też pragnął rozmawiać z samym sobą na osobności, nie w obecności Dropsa albo Minerwy i ich twarzy udekorowanych w miny wyrażające współczucie. Dosyć tego. Dosyć tego okropnego poczucia, zapewniającego, że takie zachowanie rani tych, którzy chcą pomóc. Koniec. 

Z każdym nowym dniem obłęd Severusa rósł. A może to jeszcze nie był obłęd? Tak naprawdę wszyscy jesteśmy szaleńcami. Może to był tylko stan przed obłędem. W każdym razie stan przed szaleństwem szybko przeobraził się w szaleństwo. 

Mistrz Eliksirów już nawet swojego pokaźnego nosa nie wyściubiał poza komnaty, w których mieszkał. Opary alkoholu bardzo go polubiły i nie odstępowały go na krok, wspomnienia bolały, łzy piekły. Severus nawet nie wiedział skąd to nagłe załamanie. Ponury humor i potrzeba użalania się nad sobą w miarę upływu czasu i przepływającego życia wzrastały, ale przecież miał także i dobre dni. Kiedyś potrafił się śmiać z żartów Minerwy, co prawda krótkim śmiechem, ale szczerym. Kiedyś potrafił nad sobą zapanować, potrafił czerpać przyjemność z warzenia eliksirów i dręczenia uczniów. Co takiego zmieniło się w jego życiu, że tak diametralnie wpłynęło na jego poczucie sensu istnienia? 

W miarę jak jego życie płynęło, przeżywał gorsze i lepsze dni. Ostatnimi czasy miał wrażenie, że zostały mu tylko te gorsze. Nie potrafił odnaleźć szczęścia w podstawowych, codziennych czynnościach i szczegółach, a była to przydatna umiejętność dla człowieka samotnego. 

Nieraz Mistrz Eliksirów miał nieodparte wrażenie, że spada. W otchłań własnych myśli i wspomnień, pogrąża się. 

Nie wierzył w nadzieję. Nadzieja była dla głupców, właściwie... nadzieja nie istniała. To ludzie się oszukiwali, w kółko i w kółko to samo. 

Lubił wchodzić na wieżę astronomiczną i patrzeć w gwiazdy, czasem nawet zasypiał na wieży, zapominając o wszystkim. Dumbledore bardzo się o niego martwił. Severus nie podejrzewał jednak, że starzec posunie się do wykorzystania uczennicy jako leku na jego depresję i pogłębiający się obłęd.
Tamtej pamiętnej nocy kroki Snape'a rozległy się na schodach do wieży astronomicznej jak zawsze o tej porze. Nocne powietrze było mroźne i orzeźwiające, jego szaty powiewały za nim wydając znajomy dźwięk łopotania. Jak skrzydła nietoperza. Jego rozbiegane, czarne oczy omiotły wzrokiem wnętrze wieży.
Severus sam do siebie skinął głową, wyszeptał kilka nic nieznaczących słów i uniósł głowę. Gwiazd nie było. Nocne niebo, czarne jak krew akromantul pozostawało niewzruszone, niezmącone nawet miarowym, dostojnym trzepotem skrzydeł sów. Nic go nie rozjaśniało, księżyca nie było widać, najwidoczniej skrył się za szarymi chmurami.
Przez głowę Mistrza Eliksirów przetoczyła się niepokojąca myśl, jego dłonie zaczęły delikatnie drżeć, nerwowo zacisnął rękę na swojej czarnej szacie. Skoro gwiazdy, moi jedyni sprzymierzeńcy zniknęły, to co mi pozostaje? 
Jego oddech stał się ciężki, nierówny. Szaleńców można dzielić na dwie grupy. Pierwsza, to ci, którzy cały czas pozostawali nerwowi, ale w odpowiedniej chwili potrafili tak skupić się na jednej rzeczy, że nie mogli myśleć o niczym innym. Ich nerwowość nie musiała objawiać się agresją, jedni jedynie cały czas stukali w blat biurka, drudzy nie potrafili usiedzieć w jednym miejscu i coś popychało ich do chodzenia w kółko. Severus należał właśnie do tej pierwszej grupy.
Podszedł do krawędzi wieży i spojrzał w dół. Wysoko. Nadal szukał gwiazd. Gdzie one się podziały? Rozglądał się gorączkowo, ale nie odnajdywał ich. Mocno pokręcił głową, zachwiał się nad krawędzią. Gwiazdy. Widział gwiazdy w oczach Lily, ale te gwiazdy nie były przeznaczone dla niego. Gwiazdy. Gdzie się wszystkie podziały? Zostawiły go? A może to on od nich uciekł? Gwiazdy. Takie piękne. Pocieszające. Zostawiły go. Albo to on uciekł.
-Profesorze...?
Odwrócił się niemal tak gwałtownie, że prawie upadł. A upadek oznaczał śmierć. Przed śmiercią co prawda wspaniały lot i poczucie wolności, ale trwające o wiele za krótko i nic niewarte. Ten głos coś mu przypominał. Co prawda ani z Gryfonami, ani ze Ślizgonami nie miał żadnej lekcji od dawna, ale zdecydowanie ciepły głos coś mu przypominał.
Uczennica wysunęła się z ciemności i teraz miał możliwość rozpoznania jej. Jego wzrok nadal uciekał do gwiazd, jego myśli skupione były na ich zniknięciu, ale przez jego głowę przebiła się świadomość, że to Granger przed nim stoi.
Granger, Granger. Tak, przypomniał sobie.
-Granger, lubisz gwiazdy?
Na jej twarzy odmalowało się zdziwienie. Och, była naprawdę urocza, a w jej oczach tliła się szczerość, nie fałszywe współczucie i gdyby tylko chciał mógłby to zauważyć.
-Słucham?
-Gwiazdy.- mruknął.-Zniknęły. Opuściły mnie.
Odwrócił się od niej, a jego palce nie przestawały nerwowo ocierać się o jego czarną szatę. Podeszła bliżej. Nie zwracał na nią specjalnej uwagi. Muszą wrócić, wrócą, gwiazdy wrócą, powtarzał w myślach. Hermiona położyła mu rękę na ramieniu.
-Ty tu jeszcze jesteś?- zdziwił się.
-Profesorze, pójdzie pan ze mną?
-Skąd wiedziałaś, że tu będę?- nie czekał na odpowiedź.-Nieważne. Gdzie one są?
-Bo ja...- zająknęła się.-Profesorze. Profesorze!
Zbliżył się do krawędzi wieży. Zdecydowanie chwyciła go za ramię i pociągnęła do tyłu. Objęła obiema dłońmi jego bladą, wychudzoną twarz i dokładnie się jej przyjrzała. I nagle, na moment z oblicza profesora zniknęły iskierki szaleństwa igrające w czarnych oczach, usta przestały drgać. Skupił na niej wzrok pełen smutku i pustki, aż łzy zebrały się jej w oczach. Wrażenie minęło, czarne oczy znów stały się rozbiegane, mięsień policzka drgał mu nierówno. Znowu myślami był przy gwiazdach.
-Niech pan mnie posłucha.- powiedziała twardo.
Zaskoczyła go swoją stanowczością. Była pierwszą osobą od dawna, która nie próbowała przemawiać do niego czule i pocieszać go.
-Co chce pan zrobić?
Zanim zdążył pomyśleć odpowiedział szybko, drżącym głosem:
-Odnaleźć gwiazdy.
-Gwiazdy wrócą. Rozumie pan?
Pokiwał głową, choć nie bardzo wierzył w to co mówiła Granger. Ale przecież Granger była mądra, prawda? Zawsze czytała dużo książek, zawsze wszystko wiedziała. Ładna, mądra, wszystkowiedząca Granger. Granger... Granger, lubisz gwiazdy?
-Wszystko już dobrze.
Przez jego twarz przebiła się dawna inteligencja i przebiegłość. Poczucie rzeczywistości i gruntu pod nogami boleśnie odbiło się w jego czarnych oczach.
-Nic nie jest dobrze.
Hermionie wyrwało się westchnienie.
-Nie może pan tak myśleć.
-Mogę wszystko, chcę tylko, żeby gwiazdy wróciły.
Spojrzał w niebo. Objęła ciepłą dłonią jego policzek i zwróciła ku sobie. Jej kciuk delikatnie pogładził jego zimną, twardą skórę.
-Wrócą profesorze, one wrócą.
Jej głos był jakiś dziwnie nieobecny, zamglony. Zbliżyła się do niego i przymknęła oczy. Połączyła ich usta w pocałunku, a wymagało to od niej trochę wysiłku, ponieważ musiała stanąć na placach by sięgnąć jego warg. Smakowała słodko, a jej zapach odurzył go na tyle, że zapomniał o gwiazdach.
Twarz Granger rozjaśnił uśmiech.
-Severusie.- szepnęła.
Promieniowała szczęściem.
Uświadomił sobie coś. Granger, ładna, mądra Granger, zabawna Granger, oczytana Granger, zarozumiała i poważna Granger, ona... nie była tą, którą kochał.
Wtuliła się w jego szyję, słyszał wyraźnie jej głębokie oddechy, świadczące o upodobaniu dla jego zapachu. Odsunęła się od niego delikatnie i spojrzała na niego roześmianymi oczyma.
-Wszystko jest dobrze.- powiedziała.
Granger, Granger, Granger, taka mądra, a nic nie wiedziała. Gwiazdy nie wrócą, nie wrócą, czy Granger to rozumiała?
-Dobrze?
-Tak, Severusie. Teraz już wszystko dobrze.
Nie, Granger nie rozumiała.
Delikatnie dotknął zimnymi dłońmi szyi Hermiony. Uśmiechnęła się szczerze, a w jej uśmiechu było tyle ciepła! Severus powoli zacisnął ręce na gładkiej skórze uczennicy łaknącej jego dotyku. Jej twarz przyozdobił wyraz zdziwienia. Sięgnęła do jego dłoni, ale nie zrobiła nic. Poddała się mu. Patrzył jak głos cichnie w jej gardle, a oczy gasną.
Jej małe, ciepłe ręce opadły bezwładnie. Położył ją na zimnej posadzce i podszedł do krawędzi wieży. Chmury nadal przesłaniały niebo. Miał rację, gwiazdy nie wróciły, głupia mądra Granger.
Odwrócił się i spojrzał na ciało uczennicy. Wyglądała na pogrążoną we śnie. Ogarnęło nim niewinne zdziwienie. Dlaczego to zrobił? Nie jest Lily.
Podszedł do Hermiony. Złapał ją za oba nadgarstki i pociągnął do krawędzi wieży. Już nie miała ciepłych rąk. Po wnętrzu wieży rozszedł się odgłos szurania, który dźwięczał Severusowi nieprzyjemnie w uszach.
Mistrz Eliksirów usiadł na zimnej podłodze i objął ciało Hermiony. Jej bujne loki rozsypały się na jego kolanach. Przelewały się przez jego długie palce jak płynna miedź.
Oczy miała szeroko otwarte. Chwileczkę.
Dlaczego wszystkowiedząca Granger miała minę jakby nie wiedziała co się dzieje?
Gwiazdy. To w jej oczach były gwiazdy, to do jej oczy uciekły.


___________________________________
Chwilowy napływ weny niekoniecznie oznacza mój powrót. Właściwie, to uważam to za beznadziejne. Kanon to się chyba turlać poszedł, chciałam Severusa Hogwwarckiego Rozpruwacza, Severusa Szaleńca, a zrobiłam z niego... o, to.
Co do Sowiarni... nie jestem w stanie, nie wiem, może zabiorę się za zaległe zamówienia, ale naprawdę nie mam pojęcia czy je zrealizuję, mam wrażenie, że już nie potrafię.
Chciałam z góry przeprosić za tą durną miniaturkę o niczym. I dziękuję tym, którzy odważą się przez to przebrnąć.

Janine znowu

Dla Hell. Też przeszukiwałam Internet w poszukiwaniu Javert/Eponine. Potem mi odbiło i coś tam napisałam. Ostrzegam, jeżeli to przeczytasz jesteś naprawdę mocna/y psychicznie i odporna/y na bezsens. Mam więcej jakby ktoś się chciał jeszcze bardziej szarpnąć na swoje zdrowie.  

Spokojnie spoglądała w ciemność. Nigdy nie bała się ciemności. Były o wiele gorsze rzeczy od mroku. Mrok wydawał jej się w tej chwili ciepły i jakiś bezpieczny. Szła przez chwilę w ciszy, mijając żebraków, jakoś nigdy ich nie zauważała. Żyła pośród nich, a nigdy nie zwracała na nich szczególnej uwagi. Byli tu przez ten cały czas? Czuła się coraz słabsza, a mimo to nadal posuwała się do przodu. Nagle usłyszała coś bardziej charakterystycznego niż  odwróciła się i powoli skierowała się w stronę, skąd dochodził dziwny odgłos. Zamrugała, starając się zobaczyć coś we wszechogarniającej ciemności. Kiedy dojrzała w ciemności znajomą z pozoru sylwetkę rzuciła się ku niej i uklęknęła. Starała się jakoś rozpoznać rysy twarzy postaci, ale to nie było jej potrzebne. Wystarczyło, że dotknęła munduru człowieka, poznała ten materiał i doskonale wiedziała, kto może kryć się pod zasłoną mroku.

-Javert.- szepnęła łagodnie, ale głos miała roztrzęsiony.-Javert.

Przyłożyła dłoń do jego policzka. Drgnął lekko, otworzył usta, ale nie był w stanie nic powiedzieć. Jęknął boleśnie, starając się wykrztusić choć słowo. Widziała, że sprawiało mu to niewyobrażalną mękę.

-Cicho.- szepnęła spokojnie. Pogłaskała go ostrożnie po policzku.

Adrenalina jej podskoczyła. Wiedziała, że nie ma czasu do stracenia. On cierpiał i z każdą chwilą słabł. Gdy dotknęła delikatnie jego munduru, który okrywał jego klatkę piersiową, wyczuła ciepłą, świeżą krew. I nie mogła nic z tym zrobić. Rozpaczliwie rozglądała się przez krótką chwilę. Potem oderwała skrawek swojej i tak nic niewartej sukienki i przyłożyła do jego rany. Syknął z bólu. Chciała go uspokoić, ukoić jego ból, ale nie potrafiła. Jedna łza spłynęła jej po policzku. Zacisnęła szczękę i zrobiła buntowniczą minę. Nie mogła płakać. Tak by mu nie pomogła. Musiała znaleźć jakieś wyjście. W takich sytuacjach, cóż za paradoks, ludzki mózg znajduje najbardziej nierozsądne wyjścia albo nie znajduje ich w ogóle.

Eponine wpadła na zły pomysł. Mogła wpaść na o wiele lepsze, ale w sytuacji, kiedy człowiek kochany cierpi, nie myśli się normalnie. Podniosła się pospiesznie i popatrzyła na niego z góry. Ten widok sprawiał, że chciało jej się płakać. Nie mogła go tak zostawić. Jeszcze raz uklęknęła. Zbliżyła się do niego i pocałowała go w czoło z nachalną niemal czułością.

-Nie zostawiaj mnie, inspektorze.- wyszeptała wyzywająco.

Nie patrząc na niego, pobiegła przed siebie. Nie chciała się odwracać. Różne myśli przemykały przez jej głowę, ale tylko jedną uznała za dobrą. Biegła czym prędzej, byle tylko się nie spóźnić. Czuła się słaba, zdyszana i zmęczona, kiedy dotarła na miejsce. Szybko wdrapała się po schodach i nawet nie pukając, otworzyła drzwi do mieszkania Mariusa. Rozejrzała się szybko, gdzieś w środku, gdzieś w okolicy serca czuła okropny ból, coraz większy z każdą chwilą, a w głowie miała tylko obraz Javerta. Serce biło jej szybko. Miała wrażenie, że nie zastała Mariusa, ale po chwili usłyszała szmer. Przeszła do drugiego pokoju i niemal rzuciła się do niego.

-Ponine?- spytał zdziwiony.

-Marius, musisz mi pomóc, proszę.- powiedziała płaczliwie.

-Ja? Tobie?

-Znalazłam Cosette, dla ciebie, teraz ja proszę, żebyś zrobił coś dla mnie.

Błagalnie spoglądała na niego. Jeszcze kilka dni wcześniej coś do niego czuła. Potem nagle zdała sobie sprawę, że to nie tylko nie ma sensu, ale i przyszłości. Czy tak łatwo odgonić miłość? Powiedzieć „żegnaj”? Miłość można zastąpić inną miłością. Eponine zastąpiła ją miłością do inspektora policji. Ten wybór był jeszcze gorszy od poprzedniego, ale nie miała na to wpływu. Po prostu się stało.

Westchnął.

-Czego ci trzeba?

Eponine skinęła głową.

-Proszę, pomóż mi i nic więcej nie rób, błagam, nie mów nic nikomu.- szepnęła.

Chwilę zastanawiał się. Miała wrażenie, że minęła wieczność, a Javerta już dawno straciła. W końcu skinął głową, a ona złapała go za rękę i pociągnęła za sobą. Mało się nie przewrócił, odzyskał jednak równowagę i starał się za nią nadążyć. Biegli w półmroku. Eponine gwałtownie zatrzymała się w ciemnym zaułku i ostrożnie pogrążyła się w jego ciemności. Przyklęknęła i ostrożnie przyłożyła rękę do policzka, a potem do czoła Javerta. Jęknął cicho. Odetchnęła z ulgą. Żył, a to było najważniejsze. Marius, najwyraźniej rozpoznał go, bo cofnął się i przybrał dziwną minę.

-Javert.- wypluł to słowo jak jakąś truciznę.

Wyciągnął rewolwer z kieszeni. W oczach Eponine pojawił się wojowniczy blask. Przytuliła się do Javerta, zakrywając go własnym ciałem. Spojrzała prosto w twarz Mariusa. Usta miała zaciśnięte, wzrok srogi.

-Nie rób tego.- pokręciła głową.-Obiecałeś pomóc.

Wahał się chwilę, ale potem schował pistolet i przyklęknął. Dziwiło go, jak Eponine może patrzeć na inspektora policji z taką czułością, z tak widocznym uwielbieniem i troską. Każdy jej ruch wyrażał uczucia przeznaczone z jej strony tylko dla Javerta, każdy jej ruch był ostrożny i subtelny. Pocałunek, jaki złożyła na jego czole wydawał się tak pełen rozpaczliwej potrzeby bliskości… Marius niemal poczuł się zazdrosny. Javert nie zasługiwał na to wszystko.

-Marius, proszę, musimy mu pomóc, on cierpi.- wyszeptała, nerwowo spoglądając na ledwo widoczną w ciemności szkarłatną plamę na ciemnoniebieskim mundurze inspektora policji.

-Cierpi? On jest przeciwnikiem rewolucji!- chłopak spojrzał na nią jak na wariatkę.

-To tylko człowiek, nie możemy go zostawić, rozumiesz?! Obiecałeś!- rzekła płaczliwie.

Skinął głową.

-Dasz radę?

Marius starał się podnieść Javerta. Do jego mieszkania nie było daleko, ale Eponine w tej chwili wątpiła w jego siły. Patrzyła przerażona na Javerta. Był wysokim, postawnym mężczyzną, jak przystało na poważnego inspektora policji. Marius z trudem uniósł Javerta. Pragnęła mu jakoś pomóc, wszystko, byle inspektor nie cierpiał, ale wiedziała, że sprawiłaby tylko kłopot. Spoglądała na Mariusa z niepokojem. Wyszli z półmroku. Javert wspierał się na ramieniu Mariusa, oczy miał przymknięte, a twarz wykrzywioną grymasem bólu. Eponine rzuciła się by podać mu i swoje ramię. Z trudem, we trójkę szli w półmroku, zalani przez ciemność. Niebo nad nimi było czarne i nieprzeniknione, żadnego przebłysku, żadnej gwiazdy.

Eponine już samo to, że mogła pomóc inspektorowi sprawiało radość. Mimo to widziała jak bardzo cierpiał, każdy krok, każdy najmniejszy ruch wywoływał na jego twarzy grymas. Nadal nie otwierał oczu. Może nawet wcale nie wiedział, że to wszystko stało się naprawdę, że go znalazła i mu pomogła. Jego widok doprowadzał ją do łez i niemożliwie wzruszał.

Ani Javert, ani Eponine nie wiedzieli jak wdrapali się na schody i dotarli do mieszkania Mariusa. Jakimś dziwnym sposobem doczołgali się do łóżka. Cierpienie na twarzy Javerta ustało na krótką chwilę. Dopiero teraz Ponine zobaczyła jak bardzo krwawił. Na niebieskim mundurze rozciągała się szkarłatna plama, która coraz bardziej się powiększała.

-Javert.- szepnęła ze strachem.

Otworzył usta i chciał coś powiedzieć, ale położyła mu dłoń na policzku, co skutecznie go uciszyło. Spojrzała na swoje ręce. Były zakrwawione, a kiedy pomyślała, że ta krew to jego krew…

Zupełnie zapomniała o Mariusie. Odwróciła się do niego. Wyglądał na wściekłego. To prawda, nie przepadał za Javertem. Byli wrogami. Jeden – przeciwnik rewolucji i jeden – jej zwolennik. Głowę miała teraz zaprzątniętą czym innym. Krzątała się po całym mieszkaniu, odpinała guziki munduru Javerta, starała się zatamować krwawienie. Po tym wszystkim była tak bardzo wyczerpana, że siadając na skraju łóżka, na którym leżał Javert – i kładąc głowę na jego ramieniu, zasnęła błyskawicznie.

Spała głęboko, a obudził ją jakiś dziwny szmer. Javert poruszył się niespokojnie. Odsunęła się od niego szybko. Z trudem usiadł na łóżku. Dyszał ciężko i starał się ukryć to jaki mu ten gest sprawia ból. Kiedy usiadł, odetchnął nagle i wziął głęboki oddech. Wstał i zachwiał się. Podeszła do niego i wsparła go ramieniem, ale odepchnął ją stanowczo. Spojrzała mu w oczy. Dojrzała w nich chłód i urzędniczą sztywność. Powoli zapiął guziki munduru i skierował się do drzwi, nadal chwiejąc się niebezpiecznie.

-Javert!

Na dźwięk swojego imienia przystanął. Odwrócił się. Eponine podbiegła do niego i oplotła go mocno ramionami. Syknął przeciągle z bólu. Odsunęła się. Nie zrobił nic, nawet nie skinął głową, nawet na nią nie spojrzał. Po prostu wyszedł.

-Mówiłem ci, Ponine.- usłyszała głos Mariusa.

Odwróciła się do niego z gniewną miną. Chciała zapewnić go, że Javert wróci, ale nie wiedziała tego. Po jej policzku spłynęła jedna łza. Otarła ją szybko i nie oglądając się za siebie wybiegła z mieszkania. Stąpając boso po brudnym bruku tutejszych uliczek nie myślała. Nie widziała i nie czuła. Była otępiała, a świat wydawał jej się jeszcze bardziej okrutnym niż zazwyczaj. Nieświadomie wróciła w miejsce, gdzie znalazła Javerta. Upadła na bruk i zamknęła oczy, łkając cicho. Westchnęła i skuliła się w sobie. Zasnęła jak dziecko, które chwilowo zapomniało o problemach.

Gdy się obudziła, ujrzała nad sobą twarz. W pierwszej chwili chciała odskoczyć z przerażeniem, ale stwierdziła dwie rzeczy. Po pierwsze: po tym wszystkim nie mogła bać się śmierci, bo to było to czego pragnęła. Po drugie: kiedy trochę się uspokoiła poznała znajome rysy, które ostrością i dziwną sztywnością odznaczały się nawet w ciemności. Blask tych oczu mogła rozpoznać wszędzie. Mimo, że spoglądały z właściwym chłodem, był w nich jakiś żar, jakiś gorliwy płomień, który je rozpalał i rozjaśniał. Podniosła się i wyprostowała, żeby sprawiać wrażenie… obrażonej? Starała się na niego nie patrzeć.

-Eponine.- szepnął chłodno.-Muszę ci coś wyjaśnić.

Jej wzrok złagodniał, spojrzała na niego z nadzieją, ale nadal widziała tego samego, wyprostowanego, dumnego inspektora policji. Jej wzrok odnalazł jakiś punkt ponad nim i to na nim się skupił.

Podał jej ramię. Otworzyła usta i nie wiedziała co powiedzieć. Z jednej strony mogłaby do niego przylgnąć i już nigdy nie wypuścić go z objęć, z drugiej zaś strony miała ochotę go uderzyć. Wzięła głęboki oddech i chwyciła się jego ramienia. Syknął z bólu, widać rana nadal dawała mu się we znaki. Nie zwolniła uścisku. Odzywała się w niej ta druga strona, która chciała go uderzyć.

Idąc razem z nim, ramię w ramię zauważyła, że ich kroki w jakiś sposób do siebie pasują. Kiedy zatrzymali się z żalem westchnęła cicho. Jeszcze nigdy nie znalazła  takiego zapomnienia i takiego zatracenia w zwykłym spacerze. Znaleźli się w mieszkaniu Javerta. Eponine przeszła się po nim, muskając opuszkami palców meble i zwracając szczególną uwagę na drzwi, które zapewne prowadziły na dach budynku. Zbliżyła się do nich, ale Javert zatrzymał ją stanowczo.

-Nie zapominaj gdzie jesteś.- rzekł sztywno.

Posmutniała. Objęła się ramionami jakby było jej zimno. Spojrzała mu w oczy. Widziała w nich przebłysk troski, jakby ukrytej za mgłą, za maską. Nie rozumiała go. A właściwie rozumiała doskonale. Był inspektorem policji o ściśle określonych zasadach. Tylko po co tak się męczył z tym ukrywaniem prawdziwego siebie? Widziała dobrze, że się o nią troszczył, choć tego nie chciał. Okłamywał sam siebie, mówiąc, że Eponine nigdy nie będzie dla niego nic znaczyć. Przynajmniej tak myślała. Zlustrowała go wzrokiem. Ten sam wysoki, chudy Javert, w niebieskim mundurze. A jednak jego oczy go zdradzały.

-Miał mi pan coś wyjaśnić, inspektorze.- powiedziała z udawaną uprzejmością, a właściwie z ironią.

Odchrząknął.

Przez chwilę stał nieruchomo, zapewne szukając odpowiednich słów.

-Chciałem umrzeć.- rzekł wreszcie. Wytrzeszczyła na niego oczy.-Wtedy, kiedy starałem się do ciebie mówić… Chciałem ci powiedzieć, żebyś mnie tam zostawiła.

-Co?- przerwała mu. Nie rozumiała jak mógł chcieć umrzeć. Po chwili skarciła się za taką hipokryzję. I nadal nie wiedziała jaka była przyczyna jego rany.

Podeszła do niego i delikatnie dotknęła miejsca, gdzie jeszcze niedawno widniała szkarłatna plama. Zacisnął szczękę. Nie wiedziała czy z bólu czy, żeby nad sobą panować i nie obchodziło jej to. Przysunęła się do niego bliżej i ostrożnie położyła głowę na jego piersi. Dłonią subtelnie głaskała jego ramię, rozkoszując się materiałem jego munduru. Nadal był spięty i nie przygarnął jej do siebie. Nie ruszał się i wpatrywał w punkt gdzieś ponad nią.

-Eponine.- odezwał się. Jego głos wydawał się niesamowicie głośny i jakby niezdecydowany między chłodem a zakłopotaniem.

Odsunęła się od niego z żalem odrywając palce od jego munduru.

-Nie masz mi nic więcej do powiedzenia?- zapytała smutno.

-Mam ci wiele do powiedzenia.

-Więc dlaczego milczysz?

-Czasem milczenie jest bardziej wymowne niż słowa.

Znowu zbliżyła się do niego. Zadarła głowę i patrzyła mu w oczy, dokładnie badając każdy detal jego twarzy. Nie wierzyła, że to dzieje się naprawdę. Opuszkami palców przesunęła po jego policzku, a jego zarost mile drażnił jej skórę. Mrugając gwałtownie przybliżyła swoją twarz do jego twarzy, stając przy okazji na palcach. Złożyła słodki pocałunek na jego ustach. W pierwszej chwili w ogóle nie reagował, potem jednak zamknął oczy i oddał niewinny pocałunek.

-Dziękuję.- wykrztusił, kiedy się od niego odsunęła. I znowu był poważny.-To chciałem powiedzieć wcześniej.

-Podziękujesz mi inaczej.- uśmiechnęła się, a w jej oczach pojawił się błysk.

Przylgnęła do niego nie zważając na jego protesty i syki, spowodowane bólem rany. Pocałowała go mocno i jeszcze raz. I nadal nie miała dość. Za trzecim razem w końcu poddał się, objął ją ostrożnie i przyciągnął do siebie.     

_________________________________________

*Księżniczka Półkrwi żali się jaką to jest idiotką, przewijaj dalej Internety*
Nie jestem w stanie pisać Sevmione. Ja nawet nie mam pojęcia dlaczego, po prostu nie mogę, nie potrafię. Jestem beztalenciem, które nic nie umie zrobić dobrze, mam w tym roku dwie godziny niemieckiego w tygodniu, mam wrażenie, że wszystkich wkurzam, o! I jedyne, co potrafię to mówić o sobie. Nie wracam do szkoły, idę do Hogwartu, kto ze mną? I mój nauczyciel angielskiego wkurza mnie jeszcze bardziej niż zwykle.